Dzisiaj kilka słów o typach menedżerów- także wśród nich spotyka się wyróżniające się cechy charakteru lub indywidualny styl kierowania.
Studia przeprowadzone wśród menedżerów, którzy odnieśli sukcesy, wykazały, że istnieją cztery typy osobowościowe wśród nich. W kontaktach i w obcowaniu z zespołem osobowość menedżera odgrywa oczywiście ważną rolę. Analiza cech osobowości pracowników zespołu może być tutaj bardzo pouczająca dla menedżera.
Oto cztery typy menedżerów (według D.A. Kolba):
1. Menedżer z fantazją (typ: „dlaczego?”)
Menedżer z fantazją bardzo angażuje się w swoje zadania. Jego styl kierowania charakteryzuje się zaufaniem i ugodowością. Lubi wymianę myśli oraz umie słuchać. Problemy naświetla pod różnym kątem widzenia. Jego zaletami są kreatywność i fantazja. Często z trudem wyraża opinię lub o czymś decyduje, a to dlatego, że zawsze rozpatruje obie strony medalu lub „nie widzi lasu z powodu wielu drzew, które w nim rosną”. Jako menedżer wspiera swoich swoich współpracowników i toruje im drogę.
2. Menedżer logiczny (typ: „co?”)
Menedżer logiczny jest człowiekiem rzeczowym. Interesuje się faktami i teoriami na trzeźwo. Posiada dużą siłę przekonywania oraz naturalny autorytet. Jest odważny i osłania swoich współpracowników. W przypadkach koniecznych broni ich jak lew. Ten menedżer myśli zawsze logicznie i gromadzi szczegóły. Jego opracowania koncepcyjne są zawsze dokładne i gruntowne. Innym jego talentem jest zdolność do wprowadzania porządku w chaosie spraw. Brakuje mu czasem spontaniczności w działaniu, a to dlatego, że stale zestawia i porównuje fakty, zanim podejmie decyzję. Bywa w pracy trochę powolny. Stawia sobie jednak duże wymagania oraz chciałby wykonywać tylko doskonałą robotę.
3. Menedżer praktyczny (typ: „jak?”)
Menedżer praktyczny zawsze poszukuje dróg do zastosowania w praktyce planów i koncepcji. Chce wiedzieć, jak to wszystko funkcjonuje. Dlatego bada on poszczególne teorie oraz ich możliwości zastosowania w praktyce. Gdy wyrobi sobie opinię o przedmiocie, bez trudu podejmuje decyzję. Chciałby być wzorem do naśladowania w zespole. Przedstawia zawsze jakieś propozycje wprowadzania ulepszeń w firmie. Nie zawsze postępuje przy tym dyplomatycznie lub taktownie. Jego styl kierowania jest raczej mało elastyczny. Jako organizator działa w sposób wyważony, w zależności od wymogów, jakie stawia zadanie. Zdarza mu się jednak przeoczyć potrzeby współpracowników lub nie uwzględnić różnicowań osobowościowych współpracowników przy rozdziale zadań. Menedżer praktyczny lubi wcielać się w rolę detektywa. Chętnie rozwiązuje zawiłe problemy, opierając się n faktach. Podejrzenia i przypuszczenia nie odgrywają dla niego roli. Dlatego preferuje on solidne wykształcenie i wiedzę fachową. Nie imponują mu specjalnie tytuły przy nazwisku.
4. Menedżer entuzjasta (typ: „gdyby…”)
Menedżer entuzjasta- jakże mogłoby być inaczej- lubi się zachwycać. Często działa więc pochopnie i nierozważnie. Nuda jest dla niego czymś nie do zniesienia. Poszukuje stale nowych możliwości, potrzebne mu są nowe bodźce i odmiana. Menedżer entuzjasta potrafi zjednywać sobie zespół. Motywacja nie stanowi dla niego problemu. Jego styl kierowania opiera się na metodzie „prób i błędów”. Tam, gdzie uznaje to za stosowne, solidaryzuje się z zespołem. Jakiekolwiek przeobrażenia w sytuacji zespołu nie robią na nim wrażenia. Przeciwnie czuje się zawsze dobrze wtedy, gdy coś się dzieje. Wymaga od ludzi pracy ponad siły, powodując u nich napięcie nerwowe. Docenia inicjatywę własną i współpracowników, gdy pracują samodzielnie, zwłaszcza że sam nie udziela klarownych poleceń. Zaletą menedżera entuzjasty jest umiejętność uruchamiania roboty, chociaż sam nie jest wytrwały. Prace podrzędne przekazuje innym, ponieważ ma już w zamyśle nowy projekt.
Czytając te charakterystyki nie będziemy skłonni identyfikować się tylko z jednym z nich. W rzeczywistości każdy człowiek posiada cechy każdego z nich. W skrajnym przypadku wszystkie cztery typy menedżerskie wskazują trudności w kontaktach z otoczeniem, powodując konflikty w zespole. Menedżer fantasta wymaga nieustannej aktywności. Menedżer logiczny irytuje swoją dokładnością i uciążliwością, menedżer praktyczny- ciasnotą horyzontów, zaś menedżer entuzjasta- swoim marzycielstwem.
Sporo z naszych trudności menedżerskich ma swoją przyczynę w popadaniu w skrajności. Źródłem tych trudności jest przesadna skłonność do „ulubionych” pytań: „dlaczego”, „co”, „jak” lub „gdyby”… (wymienionych wcześniej). Wiemy już, w którym miejscu winniśmy naszą postawę skorygować- samopoznanie jest najtrafniejszą drogą ku poprawie!
Źródło: U. Fassbender „Myślenie pozytywne. Jak zachować równowagę i pełnię sił duchowych.”